تقسیم بندی بیابان ها از نظر محل استقرار
بيابان‌های كشور از نظر محل استقرار به دو گروه بيابان‌های داخلی و ساحلی تقسيم می‌شوند:
1- بيابان‌های داخلی
بيابان‌های داخلی به رشته كوه‌های البرز و زاگرس ختم شده و در قسمت مركزی، جنوبی و جنوب شرقی كشور قرار دارند. مقدار بارندگي كم، پراكنش نامناسب، تبخير شديد، بادهای موسمی و فصلی فرساينده، ساعات آفتابی زياد و تغييرات دمای شبانه‌روزی و سالانه زياد از ويژگی‌های بارز بيابان‌های داخلی است. اين بيابان‌ها عمدتاً متاثر از جبهه‌های هوای وارده از شمال و غرب و مشتمل بر مناطق اقليمی فراخشك، خشك و نيمه خشك می‌باشند.
2- بيابان‌های ساحلی
بيابان‌های ساحلی كه شامل دشت‌های منتهی به سواحل دريای عمان و خليج فارس از بندر گواتر تا خوزستان است، تغييرات دمای كمتري داشته و رطوبت نسبی بالاتری نسبت به بيابان‌های داخلی دارد. اين بيابان‌ها از توده‌های هوای مرطوب شبه جزيره عربستان و اقيانوس هند تأثير می‌پذيرند و دارای اقليم نيمه‌استوايی است.
خاك‌های مناطق بيابانی تكامل نيافته و داراي مواد آلی كم، PH اسيدی ضعيف تا قليايی، با تجمع آهك و گچ، املاح محلول، بافت و عمق متغير، آب زير زمينی پائين تا باتلاقی است. پوشش گياهی در مناطق بيابانی به علت محدوديت‌های اقليمی و خاك، تنك و با تاج پوشش محدود بوده و با گياهانی عمدتاً از گونه‌های مقاوم به خشكی، نمك‌دوست و گچ‌دوست پوشيده شده‌اند، فرم رويشی غالب در اين مناطق درختچه و بوته و پوشش گياهان غالب شامل گياهان تيره كاسنی، اسفناج و بقولات است.
از نظر تنوع زيستی 69 درصد از فلور بزرگ ايران در حدود 5600 گونه گياهی در مناطق بيابانی ديده می‌شود. گوزن زرد ايرانی، گورخر ايرانی، يوزپلنگ آسيايی و تمساح پوزه كوتاه از جانوران در حال انقراضی هستند كه در مناطق بيابانی كشور زندگی می‌كنند.