تاریخچه جنگل کاری در شمال ایران
عرصه های جنگلی شمال ایران در گذشته جای خالی چندانی برای جنگل کاری نداشت. بلکه انبوهی جنگل و گسترش آن تا نزدیک ساحل دریای خزر، برای ساکنان مشکل زا بود. بومیان برای کشاورزی و دامداری و سکونت خواهان زمین خالی از درخت بودند و مجبور می شدند با روش های مختلف، از جنگل زمین بگیرند.
مشکل دیگر، وجود مرداب های فراوان در بین جنگل های جلگه ای بود که در نتیجه ساکنان محلی برای در امان ماندن از بیماری مالاریا، در فصل تابستان به مناطق کوهستانی و ییلاقی می رفتند. بدین ترتیب می توان گفت که جنگل کاری در شمال ایران، پس از تخریب های انجام شده دهه های اخیر و احساس نیاز برای حفظ جنگل رونق گرفته است. با این حال از برخی مدارک چنین بر می آید که دست کم در مناطق کم درخت و حاشیه جنگل درخت کاری مرسوم بوده است.
اعتماد السلطنه از رجال دربار ناصرالدین شاه که در هنگام سفر شاه به مازندران، همراه وی بود، در یادداشت روز 7 رمضان 1292 (15مهر 1254) از کاشت درختان گرمسیری و غیر بومی در نزدیکی روستای پول (در جنوب نوشهر) خبر می دهد. همچنین بنابریادداشت 10 شوال 1292 (18 آبان 1254) در باغ شاه عباس در بهشهر ، سرو و کاج بود.
در سال 1331 هفت هزار اصله نهال در جنگل های نمک آبرود در غرب مازندران که بر اثر احداث کوره زغال و قطع درختان تخریب شده بود، غرس شد. در همین سال، هشت هزار اصله نهال از انواع مختلف در جنگل های سفید تَمِش با گونه های پهن برگ بومی کاشته و با سیم خاردار محصور شد. مجری طرح، خلیل قاضی تهرانی نام داشت. این جنگل کاری را شاید بتوان نخستین جنگل کاری به سبک جدید در شمال کشور دانست.
در همین سال به همت ابوالقاسم علی آبادی، جنگل کاری بلوط و آزاد در نهالستان چُمارسرای رشت صورت گرفت.
اولین جنگل کاری شاخص در شمال کشور در سال 1340 در شَهرْ پُشت نوشهر در قطعه ای به مساحت 40 هکتار با گونه های مختلف سوزنی برگ انجام شد.
در سال 1341 با ملی شدن جنگل ها و مراتع کشور، جنگل کاری دامنه ای گسترده تر یافت و در مجموع از سال 1341 تا پایان 138۵ در حدود 4۳۷ هزار هکتار جنگل کاری در شمال کشور انجام شد. این در حالی است که مجموع جنگل کاری انجام شده در جنگل های خارج از شمال در همین محدوده زمانی در حدود ۶۵۰ هزار هکتار بوده است.
شروع فعالیت جنگل کاری در شمال به دلیل اجرای شیوه جنگل شناسی پناهی و به تقلید از روش اروپاییان با قطع یکسره همراه بود (هدایتی ، 1380). ولی هم اکنون به دلیل اجرای شیوه تک گزینی و گروه گزینی، اغلب، جنگل کاری به صورت لکه های کوچک و توده ای و روزانه ای و حفره ای است.