پياده روي در مسير دايره وار

[neda]

پياده روي

پياده روي در مسير دايره وار

چرا در مسير دايره وار پياده روي مي‌کنيم؟

تمايل همه ما به حرکت برروي مسيري دايره وار به خاطر تفاوت در طول قدم هايمان است. اين تفاوت سبب ميشود که فرد هنگام پياده روي معمولي تغيير جهت بدهد.

ارتش امپريال آلمان تحقيقاتي بر روي سربازان انجام داد تا به آنها کمک کند که اين انحراف مسير را تصحيح کنند. ميزان اين انحراف وقتي که با سرعت پياده روي ميکنيم يا وقتي سر رو به جلو قرار دارد مثل هنگامي که کوله پشتي حمل ميکنيم بيشتر است. دور يک دايره کامل را زدن بين يک يا شش ساعت طول ميکشد.

دلايل ديگر انحراف از يک مسير مستقيم به شرح زير است:

همه ما داراي «چشم غالب» هستيم. اگر با انگشت نشانه خود نقطه اي را در دوردست درحالي که هر دو چشم شما باز است نشانه برويد خواهيد ديد که انگشت شما تنها توسط يکي از چشمهايتان دنبال ميشود.

عدم ايجاد تعادل در محتويات کوله پشتي يا خوب قرار نگرفتن کوله پشتي روي پشت شما باعث ايجاد انحراف ميشود.

کساني که صورتشان را درمقابل موانع مانند: وزش باد،باران، شيب تند يک تپه، توفان شن و نور خورشيد برمي گردانند بيشتر درمعرض چنين انحرافاتي قرار ميگيرند.

هنگامي که افراد به مانعي برمي‌خورند هميشه از سمت راست مانع آن را دور مي‌رنند و طبيعتاً کمي منحرف مي‌شوند. اين مطلب در مطالعات ارتش سوئيس بر روي مسافرتهاي کوهستاني نشان داده شده است.
چگونه در يک خط مستقيم حرکت کنيم؟

«کوتاهترين مسير بين دو نقطه است.»

در يک فضاي باز و بدون درخت نشانه اي را انتخاب کنيد و به سمت آن حرکت کنيد.

دو نشانه بارز در جلوي خود انتخاب کرده و آنها را به هم وصل کنيد يا دو نقطه يا نشانه در پشت سر خود انتخاب کنيد و آنها را به هم وصل کنيد. هراز چند گاهي به عقب نگاه کنيد تا مطمئن شويد در مسير درست حرکت ميکنيد.
اگر فقط يک نشانه پيش رو داريد، يکي ديگر بسازيد. (مثلاً پرچمي بر روي يک بلندي)

اگر گروهي از افراد درحال پياده روي در منطقه اي هستند که تقريباً بدون هيچ نشانه و نمادي است ميتوان از خود افراد گروه به عنوان نشانه استفاده کرد. افراد با فاصله هاي مشخص از يکديگر حرکت ميکنند به طوري که فاصله نفر آخر به اندازه اي است که در طول مسير، نفر جلو و همچنين صف افراد درحال حرکت را ببيند. نفر آخر توسط افراد گروه با نفر جلو در تماس است وقتي احساس ميکند که نفر جلو از مسير مورد نظر منحرف شده به او علامت ميدهد که به مسير اصلي برگردد. اين روش در روزهاي برقي سخت کاربردي است. (در روزهاي برفي افراد بايد با طناب به هم وصل شده باشند.)

در تاريکي يا مه، فرياد زدن نفر آخر و يا انتقال پيام به صورت فرد به فرد (از ته صف به سمت جلو) راههاي مناسبي براي حفظ مسير مي‌باشد.

رسيدن به صدايي که از دور مي‌آيد نيز ميتواند مقصد مسير حرکت ما باشد. براي تعيين جهت گوشهاي خود را تيز کنيد و سرتان را به سمت صداي مورد نظر کج کنيد تا بتوانيد جهت بلندترين صدايي را که در فضاست تشخيص دهيد.

مسافت را حدس بزنيد

64 متري دهان و چشم هاي افراد به خوبي قابل تشخيص است.
91 متري چشم ها به شکل نقطه ديده ميشود.
183 متري ويژگي هاي کلي پوشش و لباس قابل تشخيص هستند.
274 متري صورتها را ميتوان ديد.
457 رنگ لباسها قابل تشخيص است.
6/1 کيلومتر تنه درختان بزرگ ديده ميشود.
4 کيلومتر دودکش و پنجره خانه قابل ديدن است.
10 کيلومتر خانه هاي بزرگ، سيلوها و برجها قابل تشخيص هستند.

محاسبه مسافت

توانايي در محاسبه مسافت در شرايط مختلف زنده ماني بسيار مهم است. زيرا محاسبه درست مسافت به شما کمک ميکند نيروي باقيمانده خود را حفظ کنيد، ارتفاع را تخمين بزنيد و زمان رسيدن به مقصد را با توجه به سرعت حرکت خود حدس بزنيد.

شمارش قدم (هر قدم به عنوان يک فاصله)

طول قدمهاي يک فرد با قد متوسط، تقريباً 76 سانتيمتر است و مسافت سه کيلومتر را روي زمين صاف در مدت يک ساعت طي خواهد کرد. آيا ميخواهيد متوسط قدمهاي خود را بدانيد؟

براي اين کار تنها مقدار مسافتي را که پاي راست شما طي ميکند مدنظر داشته باشيد، وقتي که به 100 قدم رسيديد آن مسافت را در دو ضرب کنيد.
براي اينکه در شمارش اشتباه نکنيد.

اشياء در مواقع زير نزديکتر از واقعيت ديده ميشوند:

وقتي که از بالاي يک تپه
وقتي که نور روشن بر روي شيء مي‌تابد.
هوا صاف است.
وقتي که به سطح آب، يا سطح برف يا شنزار نگاه ميکنيد.

اشياء در مواقع زير دورتر از واقعيت ديده ميشوند:

نور کم است.
از روي سطحي موج دار به شي نگاه ميکنيد.
شيء در انتهاي يک جاده يا خيابان قرار گرفته.
رنگ شي مورد نظر با رنگ فضاي پشت آن (رنگ زمينه) مخلوط شده.

اول سفر مسافت کوتاه به نظر مي‌آيد ولي در انتها، راه طي شده بسيار طولاني ميشود.

استفاده از انگشت براي تعيين مسير

اين روش بر اين اصل استوار است که مسافت بين دو چشم تقريباً دهم مسافت چشم تا سر انگشتان شماست (دست درحالت کشيده به جلو).
وقتي که شما عرض و ارتفاع شيء اي که در مسافت دور است را مي‌دانيد:
دست خود را به جلو دراز کنيد و انگشت اشاره خود را مستقيم نگه داريد، با يک چشم سر انگشت خود را به سوي شيء مورد نظر نشانه برويد.
انگشتان را تکان ندهيد. دقت کنيد وقتي با چشم ديگرتان به انگشت نشانه رفته نگاه ميکنيد مکان آن به کدام نقطه تغيير ميکند.

مقدار تغيير مکان سر انگشت خود را در راستاي طول شيء موردنظر برحسب فوت (هر فوت 33 سانتيمتر) محاسبه کنيد.

فاصله شما تا شيء ده برابر جابجايي انگشت شماست.
اين روش در عرض شيء نيز انجام ميشود. اگر ميخواهيد مسافت خود را تا ساختمان محاسبه کنيد اين روش مقدار دقيق‌تري را نشان خواهد داد زيرا ميدانيم فاصله بين طبقات ساختمان 3 تا 4 متر است.

حرکت در امتداد حوزه رودخانه پيچ در پيچ

پياده روي در حاشيه يا لبه دو رود بزرگ تقسيم شده، بهتر است. زيرا رشد گياهي کمتر و درختان کوچکترند، باتلاق و لجنزار وجود ندارد و چشم انداز خوبي دارد که در مشخص کردن مسير کمک‌تان ميکند.

امتداد رودخانه فرعي در مسير و خارج از جاده اصلي

رودخانه هنوز به عنوان راه طبيعي رفت و آمد درنظر گرفته ميشود. معمولاً سرخپوستان از رودها و نهرهاي کوچک استفاده نميکنند بلکه مسافرتشان در امتداد حاشيه نهرها يا انشعابات بين حوزه دو رودخانه است.

مزيت مسافرت در يک مسير خاص اين است که در نقشه قابل ديدن و بررسي است. مثلاً براي حرکت از A به A يا B به B بهتر است از رودخانه هاي فرعي گذر کرده و از رودخانه هاي بزرگ عبور نکنيد.

اگر در حاشيه رودخانه حرکت کند به قسمتهاي کم عمق ميرسد، در باتلاق، لجنزار گرفتار ميشود و همچنين بايد با انواع پشه ها و حشرات خونخوار رو به رو شود.

پياده روي روي حاشيه يا ساحل دو رود بزرگ فرعي مطلوبتر است. نمو گياهان کمتر و درختان کوچکتر هستند. باتلاق و لجنزار وجود ندارد. چشم انداز خوبي دارد که در پيدا کردن مسير کمک‌تان ميکند. به ندرت حشره اي در مسيري که دستخوش باد است ديده ميشود.

اگر در سفرتان از يک برنامه ساده پيروي کنيد يا از نشانه هاي طبيعي استفاده کنيد مطمئناً به نتيجه مطلوبي خواهيد رسيد.