قلمرو پلنگ

[kodiak]

نگاه در قلمرو پلنگ

نوشتن در مورد پلنگ كار بسيار مشكلى است، گاهى كسانى پلنگ را به سادگى توصيف مى كنند، ولى وصف پلنگ آنچنان كه هست تقريباً غيرممكن است. نوشتن و گفتن در مورد پلنگ مثل نوشتن و گفتن در مورد هنرمندان و بزرگان يك ملت هميشه نارسا و ناتوان است.

براى مثال توصيف شاملو يا شجريان براى كسانى كه آنها را نمى شناسند و نديده اند، چگونه مى تواند حال و هواى حضور در محضر آنان را تداعى كند؟ به دليل زندگى طولانى در بيابان ها شانس آن را نداشته ام كه از محضر بزرگان فرهنگ ايران كسب فيض كنم. اگر چنين فرصتى پيش مى آمد با همه توان بينايى و شنوايى و همه توان درك و همه گيرنده هاى تن و روان نيازمند مى شدم.

آن زمان كه انسان به همه توان احساس هاى خود نيازمند مى شود آن زمان را مى توان اوج زندگى دانست. رسيدن به قله هاى بلند، حضور بزرگان، قرار گرفتن در كنار عزيزان، ديدن آبشارهاى بزرگ و پديده هاى شگفت طبيعى لحظات اوج زندگى است. در چنين لحظاتى است كه ما تلاش مى كنيم هر چه بهتر ببينيم، ببوييم، لمس كنيم و همه را با جزئيات به خاطر بسپاريم. ديدن پلنگ در طبيعت يكى از اين داستان ها است.

پلنگ را بايد در قلمرو خودش ديد. ديدن پلنگ در كتاب ها، مجله ها و يا ديدن پلنگ در قفس، زمين تا آسمان با ديدن پلنگ در كوه فرق مى كند. راه رفتن پلنگ مغرور كوه ها و جنگل ها چنان است كه گويى همه تن و بدنش فنر فشرده و لاستيك پيچيده است كه به يك اشاره مى تواند رها شود و هر چه مى خواهد در لحظه اى انجام دهد. در سراسر بدن پلنگ از نوك انگشت تا انتهاى دم يك ذره يك ميلى گرم چيز زائد و به درد نخور وجود ندارد و آنچه هست كامل ترين و زيباترين است. چشم و گوش و تن و بازوى پلنگ بسيار قوى بسيار دقيق و بسيار زيبا است.

همه اعضاى بدن پلنگ كارشان را به بهترين شكل ممكن انجام مى دهند. اگر كسى پلنگى را در طبيعت ببيند بايد همه تن چشم شود خيره به دنبال بگردد. پلنگ ها هم همچون بزرگان طبيعت ما هستند، ملت ما به داشتن فردوسى، سعدى و حافظ افتخار مى كنند و حضور اين بزرگان در روح و روان ملت ما طى قرن هاى متمادى ما را زنده و سرافراز نگه داشته است.

زيبايى هاى سرزمين مان را هم بايد عزيز و محترم نگه داريم. پديده هاى نادر طبيعى ميراث گرانبهايى است، در حد ميراث فرهنگى ملت ايران. ما بايد ارزش هاى طبيعت سرزمين مان را بشناسيم، ما بايد قدر ميراث فرهنگى و طبيعى سرزمين مان را بدانيم. ولى ما آن چيزى را مى دانيم كه به ما آموخته باشند. چه كسانى بايد آموزگاران ما باشند و چگونه بايد آموزش دهند؟