شكار كشتن نيست!

[neda]

شكار كشتن نيست!

هيچ گونه‌ جانوري توسط شكارچيان شكار نمي‌شود مگر اينكه جانور پير،فرتوت و يا دچار مشكل باشد و در تقابل با ديگر جانوران قرار ‌گيرد كه در اين صورت حذف اين جانور از گله به توليدمثل، حركت سريع‌تر و امكان بقاي بيشتر گله مي‌انجامد.

شكار ورزشي به مفهوم كشتن شكار نيست.انواع شكارهاي بگير و رها كن كه در ورزش شكار رواج دارد هيچ سنخيتي با خونريزي و كشتن ندارد.
عدم آگاهي از معناي حقيقي شكار و عملكرد شكارچي در حفظ محيط‌ زيست باعث شده كه نه يك نفر بلكه تشكل‌ها و سازمان‌هاي مختلفي داعيه مخالفت با آن را داشته باشند.

هر چند اين مقابله و اعتراض با كمي صبر و نگرش ژرف‌تر به مسئله شكار، حل مي‌شود اما دوستان معترض عدم آگاهي خويش را نبايد به پاي ضرردهي مقوله شكار بگذارند. هرچند براي آگاهي در مورد مفهوم و معني شكار و ارتباط آن با فعاليتهاي زيست‌محيطي، بسنده كردن به چند سطر نمي‌تواند كافي باشد اما شايد بتواند آغاز مرحله جديدي براي تحقيقات عموم مردم و منتقدان در باب مقوله پايدار شكار شود.

قابل توجه خوانندهگان این پست::در هيچ جاي شرع شكار حرام نيست. داستان ابراهيم خليل و چگونگي دريافت اين لقب از طرف درگاه الهي و توصيه پيامبر اكرم به فراگيري تيراندازي و شكار نمونه‌اي كوچك از اين دلايل است.
قسمتي از داستان حضرت ابراهيم كه در قرآن آمده به اين شكل است:
جبرئيل را وقت خوش گشت، پرهاي طاووس خويش فرو گشاد و گفت – بحق التخذك خليلا – به راستي به دوستي گرفت؛ اگر قصوري هست در ديده ماست، اما عشق ‌ترا بر كمال است.

خليل گفت: اگر ترا به كار نيست و استدن هم شرط جوانمردي نيست. جبرئيل گفت:‌ اكنون پراكنده كنيم در صحرا و بيابان تا به مراد خود مي‌چرند و عالميان تا قيامت به صيد و شكار از آن منفعت گيرند. اكنون گوسفندان كوهي كه در عالم پراكنده‌اند همه از آن نژادند و هر كه از آن صيد گيرد و خورد تا قيامت مهمان خليل است و روزي‌خور خوان احسان حضرت ملك جليل است.»

اين داستان شايد در تائيد اين بخش كه شكار و شكارگري نه فعلي قبيح است و نه عملي شنيع، بلكه عملي است پسنديده، يك استناد مذهبي باشد اما دلايل علمي و انساني زيادي وجود دارد كه شكار را به عنوان گرانيگاه متعادل كننده طبيعت عنوان مي كند.

در جهان امروز انديشه حفاظت از طبيعت و حيات‌وحش به يكي از عمده‌ترين دلمشغولي‌هاي انسان بدل شده است. نسل جديد در حالي پا به عرصه مي‌گذارد كه نگراني‌هاي عميقي در خصوص آينده زيست كره زمين همه محافل علمي و پژوهشي را فرا گرفته كه البته اين نگراني‌ها در مباحثي كه ماهيت آنها به درستي اعلام نشده‌اند با دشواري‌هاي بيشتري همراه است. آب و خاك، هوا، جنگل، گياه و كوه و به طوركل محيط پيرامون ما در معرض ده‌ها نوع آلودگي قرار دارد و هر از چندگاه بسياري از گونه‌هاي ارزشمند گياهي و جانوري به علت عدم حفاظت جدي از بين مي‌روند. در چنين شرايطي سخن گفتن از شكار - كه حتي كاربرد واژه آن، كشتن و از ميان بردن را متبادر مي‌كند – شايد براي خيلي‌ها، توهم‌انگيز و غيرانساني باشد.
اما حقيقت اين است كه بسياري از نظريه‌پردازان اجتماعي رفتار و كنش هاي انسان را با عناصر ويژه اي كه شكار از مهمترين آنهاست مورد مطالعه قرار داده اند. نتيجه اين بوده است كه بسياري از عناصر ريشه‌اي و بنيادين هويت و شخصيت بشر از رهگذر شكار تبيين مي شود.

اگر امروزه شكار ورزشي مطرح مي‌شود بر پايه‌هاي توسعه پايدار و حفظ گونه‌هاي محيط‌زيست و با همكاري جامعه شكارچيان است. شكار بيشتر پرندگان و ماهي‌ها بر پايه اصل بگير و رها كن و شكار گونه‌هاي ديگر مانند كل و بز براساس توجيه علمي است. هيچ گونه‌اي توسط شكارچيان شكار نمي‌شود مگر اينكه جانور پير، فرتوت و يا دچار مشكل باشد.

جامعه شكارچيان و در راس آنها كانون شكار، تيراندازي و دوستداران طبيعت با ايجاد امكانات مانند تهيه علوفه در زمستان، رفع بيماري‌هاي اپيدمي و پاكسازي مناطق حفاظت شده از شكارچيان غيرقانوني، عملا به افزايش گونه‌هاي جانوري كمك مي‌كنند. آنچه قبيح و غيرقانوني است شكار غيرقانوني، غيرعلمي و بي‌رويه است كه جامعه شكارچيان ايران با امضاي ميثاق‌نامه طبيعت با اين گونه اعمال مخالفت كامل خود را اثبات كرده‌اند.
بحث شكار با شكاركشي تفاوت زيادي دارد. هر جانوري كه در چرخه محيط‌زيست در تقابل با ديگر جانوران قرار مي‌گيرد، شكار نام دارد و هدف از نامگذاري اين بخش شكار‌كردن نيست بلكه آشنايي با شكارهاي مختلفي است كه در ايران و جهان وجود دارد.

كانون شكار، تيراندازي و دوستداران طبيعت در همين راستا و زدودن افكار غلط اقدام به برگزاري جلسات متعدد با حضور اساتيد دانشگاه، شكارچيان با سابقه و مديران محيط‌زيست كرده است تا تفاوت شكار و كشتن را بيان كند. فصلنامه شكار، مسابقات تيراندازي و تورهاي طبيعت‌گردي اين كانون در راستاي رسيدن به اهداف زيست‌محيطي وفرهنگي است.

از طرفي جامعه شكارچيان ايران در حدود 500 هزار نفرند كه برنامه هاي زيست‌محيطي ، حفاظت از گونه هاي در معرض انقراض و ايجاد شرايط مساعد زيستي براي ديگر جانوران در توقف روند تخريب اين منابع خدادادي مثبت بوده و خواهد بود.