اسکيموها و فرهنگ شکار

[kodiak]

اسکيموها و فرهنگ شکار

به طور کلي ، زندگي اسکيموها پيوند عميقي با شکار حيوانات داشته و دارد. آنان از همه اجزاي حيوانات استفاده مي‌کنند. خوراک اصلي آنان از گوشت خوک آبي ((Seal، ماهي آزاد (Salmon)، نهنگ (Whale)، سمور آبي (Otter)، سگ آبي (Beaver)، شير ماهي(Walrus) ، گوزن شمالي (Caribou و Moose)، غاز (Geese)، روباه (Fox) و پرندگان قطبي تهيه مي‌شود. آنان از پوست و موي حيوانات براي تهيه پوشاک شامل پيراهن، شلوار، چکمه، دستکش و کلاه استفاده مي‌کردند. گفته مي‌شود لباس مورد علاقه اسکيموها لباس تهيه شده از پوست گوزن شمالي است. چون بسيار گرم است و رنگ زيبايي دارد. اسکيموها همچنين چربي حيوانات را براي سوخت، استخوان‌هاي آنها را براي ساخت ابزارهاي شکار و عاج خوک آبي و شاخ گوزن شمالي را در ساخت وسايل تزييني نظير النگو، جاسوزني و عروسک استفاده مي‌کنند.

محل سکونت آنان در زمستان، معمولا ثابت و در تابستان متغير بود. صيد ماهي، خشک کردن و دودي کردن آنها مهم ترين کار اسکيموها در فصل تابستان بوده و هست. به همين دليل، آنان در فصل تابستان، حاشيه دريا و رودخانه ها را به عنوان محل سکونت خود انتخاب مي کنند و د رخانه هايي که " Fish Camp “ گفته مي شود مستقر مي شوند تا راحت تر اين کارها را انجام دهند.

در گذشته ، زندگي اسکيموها معمولا به صورت دسته جمعي و گروهي بوده است . آنان پيرترين فرد گروه را که در شکار حيوانات ماهر بود، به عنوان رهبر گروه انتخاب مي‌کردند. وظيفه اصلي رهبر گروه، از بين بردن اختلافاتي بود که ميان اعضاي گروه رخ مي‌داد. چنانچه تلاش‌هاي رهبر، براي فرونشاندن اختلافات نتيجه نمي‌داد طرفين اختلاف يا با هم کشتي مي‌گرفتند و يا اينکه در حضور ديگر اعضاي گروه، جوک مي‌گفتند تا زماني که يک نفر از آنها برنده شود.

مهم ترين قانون حاکم بر زندگي دسته جمعي اسکيموها، اين بود که در وهله نخست، همه اعضاي گروه، يکديگر را در تلاش براي زندگي کمک کنند. دوم اينکه، همه اعضاي گروه با يکديگر در صلح زندگي کنند.
خانواده در اجتماع سنتي اسکيموها شامل زن و شوهر، فرزندان ازدواج نکرده، پسران ازدواج کرده به همراه زنان و فرزندانشان بود. مهم ترين وظيفه مرد در يک خانواده اسکيمويي، شکار، ساختن قايق و خانه بود. مهم ترين وظيفه زن نيز، نگهداري فرزندان، پختن غذا و دوختن لباس براي همه اعضاي خانواده بود.

مذهب اوليه اسکيموها، جان گرايي يا همزاد گرايي بود. به اعتقاد آنان، هر انسان با چند روح به دنيا مي‌آيد و پس از مرگ، خصوصيات شخص متوفي به فرزند جديد خانواده بر مي‌گردد. از اين رو، آنان هميشه فرزند جديد را به نام متوفي نامگذاري مي‌کردند. آنان همچنين به زندگي پس از مرگ در دنياي ديگر، معتقد بودند. به همين دليل، هنگامي که فردي از اعضاي خانواده فوت مي‌کرد، جنازه فرد را به همراه اسباب و وسايلش داخل پوست حيوان قرار مي‌دادند تا از آنها در زندگي بعديش استفاده کند.

اسکيموها به وجود ارواح در طبيعت و حيوانات معتقد بودند. به خاطر همين، در ميان هر اجتماع از خانواده هاي اسکيمو، زن يا مردي وجود داشت که داراي قدرت برقراري ارتباط با ارواح بود. کار اين افراد، طلب شکار خوب، شفاي بيماران و زندگي بهتر از ارواح بود.

اسکيموها در زندگي خود از مجموعه اي از آداب و رسوم که برگرفته از اعتقاد آنان به ارواح بود، پيروي مي‌کردند. به عنوان مثال، اسکيموهاي آلاسکا از بردن نام حيواني که قصد شکارش را داشتند، پرهيز مي‌کردند. آنان معتقد بودند که اگر اسم حيوان را بگويند، روح حيوان از قصد آنان باخبر شده و اجازه نخواهد داد که شکار شود. آنان همچنين حيوان شکار شده را به مدت يک روز بيرون از خانه نگه مي‌داشتند تا روح از حيوان جدا شود. همچنين استخوان‌هاي حيوان شکار شده را سوزانده و براي رفع رنجش روح حيوان کلماتي را به زبان بومي بيان مي‌کردند.

اسکيموها عموما انسان‌هاي خوش‌بين بودند. آنان در انجام هر کاري از فکر کردن درباره اين که ممکن است انجام آن با مشکلاتي مواجه شود، پرهيز مي‌کردند و معتقد بودند که درصورت خوش بين نبودن ، با بدشانسي و عدم موفقيت مواجه خواهند شد.

سورتمه و قايق چوبي وسيله نقليه اسکيموها بوده است. اين دو وسيله در کنار سورتمه‌هاي موتوري و قايق‌هاي موتوري همچنان مورد استفاده اسکيموهاي آلاسکا قرار مي‌گيرد.

زبان اسکيموها، ادبيات مکتوب نداشته و فرهنگ و آداب و رسوم آنان، زبان به زبان از نسلي به نسل ديگر انتقال يافته و حفظ شده است.