جنگلداری شهری

[Magnum]

جنگلداری شهری

جنگلداری شهری (Urban Forestry) هم بر برنامه‌ریزی، و هم بر مدیریت طرح‌ها و اقدامات مرتبط با حفاظت و نگهداری از جنگل‌ها درمحیط‌های شهری دلالت دارد. طرح‌های راهبردی و جامع، حاوی اهداف کلان درازمدت است، حال آنکه طرح‌های مدیریتی، به‌ویژه بر اقدامات عملی تمرکز دارد و به انتظام و اولویت‌بندی فعالیت‌های کاشت، نگهداری و جابه‌جایی درختان، در قالب زمانی معین می‌پردازد.‌‌

جنگل شهری نظامی است متشکل از درختان و سایر پوشش‌های گیاهی- از جمله درختچه‌ها، گل‌ها و گیاهان علفی- که عرصه‌های سبز را در مکان‌های مختلف در اجتماعات محلی و اطراف آنها، اعم از شهر، روستا و حاشیۀ شهرها تشکیل می‌دهد. این نظام متشکل از فضاهای سبز پراکنده، از جمله پارک‌ها، خیابان‌های مشجر، اراضی خارج از شهر، فضاهای خالی، محوطۀ مدارس، قبرستان‌ها، اطراف دریاچه‌ها، کرانۀ رودخانه‌ها، جاده‌ها و گذرگاه‌هاست.

هدایت و مدیریت این امر به‌صورت یک نظام و نه مجموعه‌ای از اجزای مجزا، نتیجۀ توجه به این پیچیدگی است. گرچه بخش اعظم این نظام در مالکیت عمومی است، برخی از این فضاها به اجتماعات محلی و شرکت‌های بهره‌برداری تعلق دارند. حدود مرز جنگل‌های شهری به درستی مشخص نیست زیرا حد توسعۀ کالبدی شهر همیشه فراتر از مرزهای عینی شهر است.

جنگلداری شهری در پی منافع محیطی و اقتصادی و اجتماعی عرصه‌های سبز است. جنگل که دارایی/موجودیِ محیطی محسوب می‌شود، هوا را پاکیزه می‌سازد، تأثیر جزایر گرمایی را تعدیل می‌کند و مانع فرسایش خاک و جاری شدن رواناب‌های سیل آسا می‌گردد و از این طریق، جریان آب‌های سطحی را هدایت می‌کند.

از نظر منافع اقتصادی، موجب ارزش‌های ملکی می‌شود، به جذابیت واحدهای مسکونی و واحدهای شغلی می افزاید و بالاخره، هم سلامت عمومی و هم کیفیت زندگی را بهبود می‌بخشد.