قدیمی 18-05-2011, 06:46 PM   #1
neda
(کاربر طلایی)
 
neda آواتار ها
 
تاریخ عضویت: Mar 2011
نوشته ها: 648
Cheese انواع بيابان و عناصر موجود در آن


انواع بيابان

بيابان ها بيش از 20 درصد کل مساحت زمين را تشکيل ميدهند. بيابان منطقه اي خشک و باير است که به علت فقدان آب براي زندگي مناسب نيست. درجه حرارت بيابان از سانتيگراد در مکزيکو تا درجه حرارت بسيار پايين صحراي گبي (Gobi) در آسيا يعني - تا - سانتيگراد متغير است. تفاوت درجه آب و هوا ميتواند به اندازه سانتيگراد در جزاير سينايي (Sinai) متغير باشد.

بعضي از انواع حيوانات و گياهان با اين گونه محيط سازگار شده اند. ميزان بارش باران در اين گونه مناطق از صفر تا 10 اينچ است. نوع خاک بيابانها متفاوت است ولي عامل مشترک همه آنها فقدان آب است. صحراها به سه دسته تقسيم ميشوند: فلاتهاي سنگي و شني يا بيابانهاي رملي.




آب و هوا و اقليم


هيچ پوشش عايقي وجود ندارد. 90 درصد گرماي زمين از دست ميرود و فقط 10 درصد آن توسط ذرات گرد و غبار بازتابانده ميشود. اين از دست دادن گرما باعث کاهش شديد درجه حرارت در شب ميشود. به خاطر همين است که لباس هاي گرم نبايد در طول روز کنار گذاشته شوند و اگر مسأله خاصي وجود ندارد بهتر است صبح زود، عصر و يا شبهاي مهتابي حرکت کنيد.

بيابان ايجاد شده توسط موانع کوهستاني

ابرها بلند شده و رطوبت خود را با بارندگي از دست ميدهند. برخورد ابرها به کوهها سبب بارندگي شده و پس از بارش ابرها ناپديد ميشوند.
هيچ بارشي وجود ندارد زيرا ابرها رطوبت خود را ازدست داده اند. درواقع کوهستان قبلاً رطوبت ابرها را به شکل باران گرفته اند.

عناصر موجود در بيابان


باران


در تمام بيابانها کمبود آب وجود دارد. وقتي آسمان ميبارد اغلب به شکل رگبار و همراه با تگرگ است که خيلي زود متوقف ميشود. بارندگي ها ميتوانند در زمينهاي خشکي که صدها کيلومتر دورتر هستند سيلهاي بزرگي ايجاد کنند.
مساحت تحت نفوذ اين سيلها گاهي آن قدر وسيع است که تغييرات قابل توجهي را در منطقه به جاي ميگذارد.

آب


وجود هرگونه زندگي در بيابان بستگي به آب دارد. بعضي رودخانه ها دائمي هستند مثل رودخانه کلورادو. اما آب اينگونه رودخانه ها توسط زهکشي از خارج از منطقه خشک تأمين ميشود که کيلومترها دورتر هستند و آب آنها شايد مربوط به بارندگي 2000 سال پيش باشد. آب در بيابان بايد در بالاترين درجه اهميت و احترام قرار گيرد. يک منبع طبيعي آب در بيابان به هيچ وجه نبايد آلوده و يا نابود شود زيرا سالها طول ميکشد که براي آن جايگزين پيدا شود.

بادها


بادهاي بياباني و به دنبال آن شن هاي روان آن قدر قدرت دارند که گويي از يک انفجار بزرگ شني نشأت گرفته اند. در ايران بادهايي وجود دارد که با سرعت 100 کيلومتر در ساعت به مدت 120 روز جريان دارند. تغييرات ناگهاني آب و هوا بادهاي قوي را ايجاد ميکند.

رستني ها

گياهان صحرايي از لحاظ فيزيولوژيکي خودشان را به شرايط صحرايي عادت ميدهند. بعضي از گياهان به خاطر داشتن ريشه هاي ضخيم افقي ميتوانند از هر بارندگي استفاده کنند. بقيه گياهان داراي ريشه هاي عمودي هستند و به اين خاطر از آبهاي زيرزميني استفاده ميکنند.

* درختان خرما نشان دهنده وجود آب در عمق 1 متري هستند.
* گياهان و علفهاي شورپسند نشان دهنده آب در عمق 2 متري هستند.
* زبان گنجشک و درخت بيد نشان دهند که آب در عمق 3 تا 4 متري هستند.
گياهان ديگر مثل کاکتوس ها هيچ رابطه اي با سفره هاي زيرزميني آب ندارند. زيرا آب موردنياز را در خود ذخيره ميکنند. بعضي از دانه هاي مقاوم سالها زير خاک باقي ميمانند و فقط براي مدتي کوتاه پس از رگبار رشد ميکنند.

کاکتوسهاي غول پيکر ساگارو (بومي شمال مکزيک و غرب ايالت متحده) کاکتوس ها آب را در بدنه ضخيم خود ذخيره ميکنند.

شکل عمودي ريشه ها: ريشه ها همواره در اعماق زمين به دنبال آب هستند. گياهاني که در ريشه هاي اين شکلي دارند نشان دهنده وجود آب در اعماق زمين در آن منطقه هستند.

شکل افقي ريشه ها: اين نوع ريشه فقط آب را در لايه زيرين سطح آب پيدا ميکند.

بيابانهاي کوهستاني


بيابان هاي کوهستاني به مناطق لم يزرع کوهستاني و يا تپه اي گفته ميشود که توسط فلات و يا زمينهاي خشک از ديگر مناطق جدا شده اند. ارتفاع در مناطق مرتفع آن به هزاران متر بالاتر از سطح دريا مي رسد.

بارندگي در عرض جغرافيايي بالا سيلابهايي را ايجاد ميکند که همه حفره ها و راه آبهاي زمين را شسته و شن و سنگ را جايگزين آنها ميکند. آب به رستني ها و گياهان حيات ميدهد اما به سرعت تبخير ميشود. زمين تا بارندگي بعدي خشک و بي آب باقي ميماند. اگر آب موجود کاملاً بخار نشود، در آخر درياچه هاي کم عمقي را ايجاد ميکنند مثل درياچه بزرگ نمک يا درياي مرده که همه به علت ميزان بالاي نمک معروف هستند.

سرزمين هاي کوهستاني صخره اي

اين سرزمين ها شامل مناطق وسيع و سطح نزديک به هم است که توسط مقادير زير خاک و سنگهاي خرد شده که سطح زمين را پوشانده اند شناخته ميشوند. اين مناطق گاهي توسط دره هايي گود و باريک با شيب هاي تند از هم جدا ميشوند. درعين حال اين دره ها به خاطر سيلابهاي ناگهاني بسيار خطرناک هستند.

بيابانهاي شني يا رملي

اين بيابان ها سرزمين هاي کاملاً مسطحي هستند که از شن و يا سنگ ريزه هايي پوشيده شده اند که از رسوب هاي قديمي و يا فرسودگي هاي بادي جديد به وجود آمده اند. گاهي اين بيابانهاي شني به 300متر ارتفاع و 16 تا 24 کيلومتر طول ميرسند. زندگي گياهي فقير بوده و ارتفاع گياهان موجود تا 2 متر ميرسند. نمونه هايي از اين نوع بيابانها در مکزيک و کاليفرنيا ديده ميشود.

رمل ها


رمل ها ميتوانند از کمتر از 3/0 متر تا 24 متر هر سال جابجا شوند. مقدار اين جابجايي به سرعت باد، اندازه رمل، شکل آن و به مقدار و بلندي پوشش گياهي منطقه بستگي دارد.

جذب آب در تپه هاي شني (رمل ها)

آب در تپه هاي شني

تپه هاي شني مانند اسفنج عمل ميکند و اگر باران ببارد همه آب را به خود جذب ميکند. لايه سطحي مانند محافظ عمل ميکند که مانع از تبخير شدن رطوبت ميشود. شما ميتوانيد در يک متر نم و رطوبت را احساس کنيد. گياهان نميتوانند روي اين منابع بالقوه آبي برويند زيرا شنها مدام جابجا ميشوند. به خاطر همين گياه يا زير شن مدفون شده و يا ريشه هايش بيرون مي افتد همچنين شن ها مواد غذايي و معدني مورد نياز گياه را فراهم نمي کنند.

مناطق بياباني بدون تپه هاي شني معمولاً به دليل روان شدن آب سيلابها بر روي سطح زمين
* همه آب را از دست ميدهند (آب را ذخيره نمي کنند)

حرکت تپه هاي شني

وزش باد با حداقل سرعت 24 کيلومتر بر ساعت ميتواند ذرات شن را بلند کند که بستگي به وزن ذرات نيز دارد. اين جابجايي تا زماني که سرعت باد به کمتر از 24 کيلومتر برسد ادامه پيدا ميکند سپس دانه شن به زمين مي افتد.

شکل گيري تپه هاي شني


براي شکل گرفتن يک تپه شني عوامل زير نياز است:
* شن: منبعي از شن که جريان پيدا ميکند.
* باد: بادي مداوم و فراگير
* مانع: مانعي که سرعت باد را بگيرد و باعث شود که در طرف ديگر دانه هاي شن به زمين افتاده و کم کم روي هم جمع شوند. در زمستان نيز ميتوانيد دانه هاي برف را ببينيد که به شکل همين تپه هاي شني روي هم جمع شده اند.

تپه هاي خمي شکل (لوله اي)

شکل خاصي از تپه هاي فشرده و طويل که بيشتر در مرکز سرزمين هاي شني يافت ميشوند. اين تپه ها در مناطقي که مقادير زيادي از شن وجود دارد و باد از يک جهت و مداوم مي وزد ديده ميشوند.

تپه هاي رديفي (طولي)


به شکل موازي و درجهت باد هستند. در مناطقي که شن کمتري وجود دارد.

تپه هاي ستاره اي

زماني که در طول سال باد از جهات مختلف و به يک شدت مي وزد اين تپه ها شکل ميگيرند. در زمينهاي پر شن ديده شده و بهترين نمونه هاي آنها در صحراي آفريقا و بيابانهاي عربي ديده ميشود.

تپه هاي پارابوليک (فرو رفته)

تپه هاي تقريباً ثابتي هستند که دور آنها را پوشش گياهي پوشانده و شنهاي اطراف به آرامي به پايين مي لغزد.

تپه هاي نوک تيز (بارجان)

تپه اي فعال که همه ساله تقريباً 30 متر جابجا ميشود. باد معمولاً از يک جهت مي‌وزد و سر اين تپه ها معمولاً در حاشيه سرزمين هاي شني و در مناطقي که شن کمتري وجود دارد شکل ميگيرد.

neda آنلاین نیست.   پاسخ با نقل قول
پاسخ

برچسب ها
گردش, گردشگري, انواع بيابان, درباره طبيعت, طبيعت, طبيعت و توريسم, طبيعت گردي


کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان)
 
ابزارهای موضوع
نحوه نمایش

مجوز های ارسال و ویرایش
شما نمیتوانید موضوع جدیدی ارسال کنید
شما امکان ارسال پاسخ را ندارید
شما نمیتوانید فایل پیوست در پست خود ضمیمه کنید
شما نمیتوانید پست های خود را ویرایش کنید

BB code هست فعال
شکلک ها فعال است
کد [IMG] فعال است
کد HTML غیر فعال است

انتخاب سریع یک انجمن

War Dreams    Super Perfect Body    Scary Nature    Lovers School    Winner Trick    Hi Psychology    Lose Addiction    Survival Acts    The East Travel    Near Future Tech    How Cook Food    Wonderful Search    Discommend

Book Forever    Electronic 1    Science Doors    The Perfect Offers    Trip Roads    Travel Trip Time    Best Games Of    Shop Instrument    Allowedly


All times are GMT. The time now is 12:55 PM.


کپی رایت © 1388 . کلیه حقوق برای وبگاه حرف روز محفوظ است