چهره های بیابانی - طبیعت و توریسم (طبیعت ایران و جهان، نقاط دیدنی، گردشگری)؛

Magnum · 18-05-2011, 11:53 AM

چهره های بیابانی

حدود 20 درصد سطح بيابان هاي زمين را شن و ماسه مي پوشاند. اغلب اين ماسه ها به صورت صفحاتي از شن و دريايي از شن ظاهر مي شوند.مناطق وسيعي از تپه هاي موج مانند، در يك لحظه شبيه امواجي در اقيانوسي منجمد به نظر مي رسند.

حدود 50 درصد بيابانها دشت هستند. جايي كه در آن فرسايش باد ( جابجايي دقيق، دانه بندي مواد توسط باد) به نمايش گذاشته شده است.همراه با ريگ هاي آزاد و رهايي كه عمدتاًسنگريزه ها بوده، و در برخي نقاط سنگ فرشها را تشكيل مي دهند.

سطوح باقيمانده از سرزمينهاي خشك، تركيبي از برونزد سنگ بسترها، خاك هاي بيابان و رسوبات رودخانه اي مي باشند كه مخروط افكنه ها،‌پلاياها، ‌درياچه هاي بياباني و واحه ها را دربر مي گيرند. برونزد سنگ بسترها عموماً در كوهستان هاي كوچكي ديده مي شوند كه از سوي دشت هاي پهناور فرسايش يافته احاطه شده اند.

واحه ها سرزمين هاي سرسبزي هستند كه با چشمه ها وچاهها يا آبياري به صورت مرطوب در آمده اند. واحه ها تنها مكان هايي در بيابان محسوب مي شوند كه از محصولات و اسكان دائمي انسانها حمايت مي كنند.

كانال هاي زيرزميني آب را از نزديكي كوهستان ها به تورپن دپريشن چين مي رسانند. اگر اين كانال ها روباز مي بود و پوششي نمي داشت، تا زماني كه به سرزمين خشك و گرم بيابان مي رسيد، منابع آب آن به سرعت تبخير مي شدند.

خاك ها در بيابان

خاك هايي كه در اقليم هاي خشك تشكيل مي شوند، عمدتاً خاك هاي معدني با مقدار ناچيزي مواد آلي مي باشند. جمع شدن مداوم آب در بعضي خاك هاسبب مي شود كه لايه هايي از نمك در سطح بالايي خاك تشكيل شود. كربنات كلسيمي كه از محلول خاك تبخير مي شود، ممكن است شن و ماسه ها را به صورت لايه هاي سختي به يكديگر بچسباند كه به كالسريت معروف مي باشد، اين فرايند در لايه هاي بالايي تا 50 متر ضخامت اتفاق مي افتد.

كاليش ( نيترات سديم طبيعي) لايه اي قرمز رنگ متمايل به قهوه اي تا سفيد، در بسياري از خاك هاي بيابان يافت مي شوند. كاليش عموماً با فعل و انفعالات پيچيده مابين آب و دي اكسيد كربن تشكيل مي شودكه به وسيله ريشه گياه يا تجزيه مواد ارگانيكي بالا مي آيد و مانند يك برآمدگي يا پوششي روي رگه هاي معدني ظاهر مي شود.

گياهان

اغلب گياهان بياباني در برابر خشكي و نمك بردبار هستند. بيشتر اين گياهان آب را در ريشه ها، برگ ها و ساقه هاي خود ذخيره مي كنند. ديگر گياهان بياباني ريشه هاي درازي دارند كه آب سفره هاي زيرزميني را نفوذ مي دهند، خاك را محكم مي سازند و باعث كنترل فرسايش مي شوند. ساقه ها و برگ هاي برخي گياهان سرعت بادهاي سطحي را كه ماسه ها را با خود حمل مي كنند، پايين آورده و زمين را از فرسايش حفظ مي كنند.

برخي انواع بيابان ها از پوشش گياهي پراكنده اي برخوردار هستند، اما بسيار متنوع مي باشند. بيابان سونورا در جنوب غربي آمريكا پيچيده ترين ( متنوع ترين ) پوشش گياهي بياباني را داراست. درخت كاكتوس سكورو براي پرندگان بياباني آشيانه هايي را ارائه مي كند و مانند درختان خدماتي را براي بيابان انجام مي دهد. سكورو به آرامي و به كندي رشد مي كند اما ممكن است 200 سال زندگي كند. اين درختان پس از 9 سال حدود 15 سانتي متر ارتفاع دارند. نخستين شاخه هاي اين كاكتوس ها پس از75 سال، شروع به رشد مي كنند. كاكتوس سكورو در زماني كه كاملاً رشد كرده باشد، 15 متر قد و حدود 10 تن وزن دارد. اين درختان در جاي جاي بيابان سونورا ديده مي شوند و اين اثر عمومي بيابان ها را به عنوان ” سرزمين كاكتوس ها ” تقويت مي بخشند.

اگر چه كاكتوس ها اغلب به عنوان گياهاني ويژه بيابان ها مطرح مي باشند، اما انواع ديگري از گياهان وجود دارند كه با محيط خشك خود را بسيار خوب وفق داده اند. از جمله اين گياهان خانواده نخود فرنگي و گل آفتابگردان مي باشند. بيابان هاي سرد بوته ها و چمنزارهايي غالب سرزمين هاي خود دارند.

18-05-2011, 11:53 AM	#1
Magnum (کاربر طلایی) تاریخ عضویت: Mar 2011 نوشته ها: 512	چهره های بیابانی چهره های بیابانی حدود 20 درصد سطح بيابان هاي زمين را شن و ماسه مي پوشاند. اغلب اين ماسه ها به صورت صفحاتي از شن و دريايي از شن ظاهر مي شوند.مناطق وسيعي از تپه هاي موج مانند، در يك لحظه شبيه امواجي در اقيانوسي منجمد به نظر مي رسند. حدود 50 درصد بيابانها دشت هستند. جايي كه در آن فرسايش باد ( جابجايي دقيق، دانه بندي مواد توسط باد) به نمايش گذاشته شده است.همراه با ريگ هاي آزاد و رهايي كه عمدتاًسنگريزه ها بوده، و در برخي نقاط سنگ فرشها را تشكيل مي دهند. سطوح باقيمانده از سرزمينهاي خشك، تركيبي از برونزد سنگ بسترها، خاك هاي بيابان و رسوبات رودخانه اي مي باشند كه مخروط افكنه ها،‌پلاياها، ‌درياچه هاي بياباني و واحه ها را دربر مي گيرند. برونزد سنگ بسترها عموماً در كوهستان هاي كوچكي ديده مي شوند كه از سوي دشت هاي پهناور فرسايش يافته احاطه شده اند. واحه ها سرزمين هاي سرسبزي هستند كه با چشمه ها وچاهها يا آبياري به صورت مرطوب در آمده اند. واحه ها تنها مكان هايي در بيابان محسوب مي شوند كه از محصولات و اسكان دائمي انسانها حمايت مي كنند. كانال هاي زيرزميني آب را از نزديكي كوهستان ها به تورپن دپريشن چين مي رسانند. اگر اين كانال ها روباز مي بود و پوششي نمي داشت، تا زماني كه به سرزمين خشك و گرم بيابان مي رسيد، منابع آب آن به سرعت تبخير مي شدند. خاك ها در بيابان خاك هايي كه در اقليم هاي خشك تشكيل مي شوند، عمدتاً خاك هاي معدني با مقدار ناچيزي مواد آلي مي باشند. جمع شدن مداوم آب در بعضي خاك هاسبب مي شود كه لايه هايي از نمك در سطح بالايي خاك تشكيل شود. كربنات كلسيمي كه از محلول خاك تبخير مي شود، ممكن است شن و ماسه ها را به صورت لايه هاي سختي به يكديگر بچسباند كه به كالسريت معروف مي باشد، اين فرايند در لايه هاي بالايي تا 50 متر ضخامت اتفاق مي افتد. كاليش ( نيترات سديم طبيعي) لايه اي قرمز رنگ متمايل به قهوه اي تا سفيد، در بسياري از خاك هاي بيابان يافت مي شوند. كاليش عموماً با فعل و انفعالات پيچيده مابين آب و دي اكسيد كربن تشكيل مي شودكه به وسيله ريشه گياه يا تجزيه مواد ارگانيكي بالا مي آيد و مانند يك برآمدگي يا پوششي روي رگه هاي معدني ظاهر مي شود. گياهان اغلب گياهان بياباني در برابر خشكي و نمك بردبار هستند. بيشتر اين گياهان آب را در ريشه ها، برگ ها و ساقه هاي خود ذخيره مي كنند. ديگر گياهان بياباني ريشه هاي درازي دارند كه آب سفره هاي زيرزميني را نفوذ مي دهند، خاك را محكم مي سازند و باعث كنترل فرسايش مي شوند. ساقه ها و برگ هاي برخي گياهان سرعت بادهاي سطحي را كه ماسه ها را با خود حمل مي كنند، پايين آورده و زمين را از فرسايش حفظ مي كنند. برخي انواع بيابان ها از پوشش گياهي پراكنده اي برخوردار هستند، اما بسيار متنوع مي باشند. بيابان سونورا در جنوب غربي آمريكا پيچيده ترين ( متنوع ترين ) پوشش گياهي بياباني را داراست. درخت كاكتوس سكورو براي پرندگان بياباني آشيانه هايي را ارائه مي كند و مانند درختان خدماتي را براي بيابان انجام مي دهد. سكورو به آرامي و به كندي رشد مي كند اما ممكن است 200 سال زندگي كند. اين درختان پس از 9 سال حدود 15 سانتي متر ارتفاع دارند. نخستين شاخه هاي اين كاكتوس ها پس از75 سال، شروع به رشد مي كنند. كاكتوس سكورو در زماني كه كاملاً رشد كرده باشد، 15 متر قد و حدود 10 تن وزن دارد. اين درختان در جاي جاي بيابان سونورا ديده مي شوند و اين اثر عمومي بيابان ها را به عنوان ” سرزمين كاكتوس ها ” تقويت مي بخشند. اگر چه كاكتوس ها اغلب به عنوان گياهاني ويژه بيابان ها مطرح مي باشند، اما انواع ديگري از گياهان وجود دارند كه با محيط خشك خود را بسيار خوب وفق داده اند. از جمله اين گياهان خانواده نخود فرنگي و گل آفتابگردان مي باشند. بيابان هاي سرد بوته ها و چمنزارهايي غالب سرزمين هاي خود دارند.

کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان)