چگونگي جهت يابي و مهاجرت پرندگان

[emily]

چگونگي جهت يابي و مهاجرت پرندگان

بررسي پديده مهاجرت در پايان قرن گذشته شروع شد.پس از آزمايش هاي متعدد و انكار ناپذير، اثبات اين موضوع ميسر شد كه پرندگان از دو نوع علائم راهنما جهت يابي مي كنند.بعضي روي نشانه هاي سماوي: پرندگان روز پرواز از وضعيت خورشيد، و پرندگان شب پرواز از وضغيت ستارگان؛و بعضي از روي نشانه هاي ارضي؛وضعيت مكاني از قبيل عوارض زميني سيستمهاي آبي، كوهستاني يا خطوط ساحلي؛وضعيت بوم شناختي: مثل جنگل هاي انبوه يا پهنه هاي آبي، و وضعيت هواشناختي مانند جهت بادهاي غالب يا توده هاي هوا و درجه حرارت و رطوبت متفاوت.

از نشانه هاي ارضي براي جهت يابي در مقياس محلي استفاده مي شود، و همين نشانه ها را پرنده هاي يكجا نشين (غير مهاجر) براي جابجايي در قلمرو خود به كار مي گيرند، حال آنكه نشانه هاي سماوي براي طي مسافت هاي طولاني مناسب ترين اند. بعضي محققان عقيده دارند كه بايد انواع ديگر جهت يابي حد اقل به عنوان مكمل اين دو گونه وجود داشته باشند.

مسيرهاي مهاجرت مركب از محل هاي مناسب يعني مكان هاي استراحت و تجديد نيروي صرف شده در طول سفر است. براي اغلب پرندگان مسافر،ذخيره گاه هاي تالابي اهميت اساسي دارد. اين ذخيره گاه ها محل هايي است كه به آنان احساس امنيت مي بخشد و منابع غذايي فراواني در اختيارشان قرار مي دهد.

كنونسيون تالاب هاي با اهميت بين المللي و زيستگاه پرندگان آبزي،معروف به كنوانسيون رامسر، ذخيره گاه هاي تالابي را مثل مناطق باطلاقي ساحلي، باتلاق ها، تورب زارها، يا منطق آبگير طبيعي يا مصنوعي، دايمي يا موقت، آب هاي راكد يا جاري، شيزين، نيم شور يا شور(از جمله آب درياهايي كه عمقشان در هنگام جذر از شش متر بيشتر نباشد) تعريف كرده است.